Joris

Onlangs hebben we onze lieve hond moeten laten inslapen. Een heel moeilijk besluit, maar voor hem het beste. Hij heeft uit het leven gehaald wat erin zat. Zijn lijf was op. Het afgelopen jaar las ik een aantal boeken over honden en hun baasjes. ‘Mijn leven met Tikker’ van Jan Siebelink, ‘Het complete Rekelboek’ en ‘Stanley zet door’ van Koos van Zomeren. En het allermooiste boekje ‘Olle’ van Guus Kuijer. Over de belevenissen van Airedale Terriër Olle en Dientje. Het is heerlijk te lezen over het plezier, de vriendschap en de avonturen van baas en hond. In alle boeken herken je de pure en onvoorwaardelijke liefde van een hond voor zijn baas. De sterke en liefdevolle band tussen mens en dier, spreekt uit alle pagina’s.

‘Olle’ vind ik een juweel van een boekje. Ik heb het met zoveel plezier gelezen en herkende veel van Olle en zijn eigen-aardigheden in onze eigen hond. Ik heb het boekje jaren geleden gelezen en regelmatig herlezen. Alleen nooit het laatste hoofdstuk ‘Olle’s laatste wens’, dat kon ik niet. Van de zomer las ik ‘Olle’ opnieuw. Ik wist dat er nog een hoofdstuk op me wachtte. Het was augustus, een warme zomerdag. Joris werd oud. Hij had pijn van de artrose en het bewegen werd moeilijker. Maar hij was nog altijd vrolijk en blij, nog vol levenslust. Ik zat buiten in de tuin, Joris lag in de schaduw bij me. Ik haalde diep adem en begon te lezen. Olle’s laatste wens. ‘Als het zover was, moest de dierenarts komen’, zei Olle tegen zijn baasje. Hij liet zijn baasje zien waar hij dan graag wilde liggen. Op een mooi plekje in de tuin, met zijn kop naar het huis. Tranen stroomden over mijn wangen. Het was zo mooi beschreven. Zo puur en ontroerend. Mijn hart huilde toen ik het boek dichtsloeg. Ik wist dat dit voor ons lag.

Half september hebben we Joris moeten laten inslapen. Het verdriet was groot. Het deed letterlijk pijn op mijn borst. En ook ‘hoorde’ en ‘voelde’ ik Joris al weer snel. ‘Blij zijn, niet verdrietig’, leek hij te zeggen. Een paar dagen later waren we in de ‘Onze-Lieve-Vrouwekerk’ in Maastricht. Ik wilde een kaarsje branden voor hem. Toen ik het aanstak voelde ik direct; het moet een blij kaarsje zijn, blij, blij, blij! En ik werd blij.

Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik aan hem denk. Ik denk aan al het plezier, de wandelingen, alle knuffels, de ondeugd en boevenstreken die we met hem hebben beleefd. Aan zijn grote liefde, zijn mooie krullen en zijn prachtige kop. Joris zit in mijn hart, met daarbij een grote lieve glimlach. Daar kun je niet anders dan blij van worden!

Ik zal nog regelmatig leuke herinneringen delen over onze hond.