Ik wandelde vorige week in het bos, het regende eikels en beukennootjes. Op de grond lagen glanzend bruine kastanjes, de nootjes knisperden onder mijn voeten. Mooi, al dat voedsel voor de dieren. Nu is de tijd voor ze om te verzamelen.
Later die dag zat m’n merelpaartje boven op de taxushaag in de tuin. Het was koud, ze maakten zichzelf lekker dik en bol, af en toe gingen hun oogjes dicht. Gezellig ze zo te zien zitten, terwijl ik lekker bezig was in de keuken. Ik was in de weer met vogelzaad en frituurvet om een grote (anderhalve kilo) vetbol te maken. Ik geef de vogels in de tuin het hele jaar door appels en rozijnen. En elke dag drinken ze uit het vogelbadje. De vetbol gaat straks in de tuin, dan kunnen de vogels alvast lekker ‘opvetten’ voor de winter.
In het boekje ‘Buiten!’ van Boswachter Arjan Postma, lees ik dat de vogels met hun kleine lijfje tijdens een koude winternacht veel warmte kwijt raken. Hun lichaamswarmte giert omlaag bij nachtvorst. Ze hebben ’s morgens dus snel voedsel nodig. Door een vetbol op te hangen of vogelzaad neer te leggen, hebben ze een plek waar ze direct eten kunnen vinden als ze wakker worden.
Het is belangrijk dat je doorvoert tot het einde van de winter, lees ik verder. Niet stoppen met voeren, als de ergste vorst voorbij is, want in de natuur er is nog maar weinig voedsel; het meeste is op en er groeit nog niets nieuws. De vogels hebben juist dan ons vogelvoer hard nodig. Zo aan het einde van de winter, zijn ze vaak op het eind van hun latijn.
’s Morgens vroeg als ik wakker word, hoor ik de merels in de tuin zachtjes kwetteren. Dan ben ik blij dat er een bakje rozijntjes voor ze staat en een appeltje klaarligt. En de grote vetbol, die hangt.
Ps. Zo’n grote vetbol maak je van 1,5 kilo vogelzaad, 750 gram ongebruikt frituurvet en een leeg sinaasappelnetje. (Hoe slim zo’n groot plastic netje!). Vet smelten, vogelzaad erbij, iets laten stollen en in brokken breken. Het netje hang je als een mal in een pan, alles er in en met je handen kneed je er een mooie bol van.
Bron: Buiten! Kijken door de ogen van de boswachter – Arjan Postma
· Permalink
Wat schrijf je toch mooi. Heel tastbaar. De vogels hebben het goed bij je.
Mike