Ik dronk het voor het eerst in Italië, in een koffiebarretje aan het Lago Maggiore. IJskoffie zoals hij volgens mij bedoeld is. Ik was verrast door de eenvoud; een heerlijk Italiaans bolletje vanille-ijs, met een vers gezette espresso eroverheen.
De warme espresso druipt over het koude bolletje ijs, langzaam mengen de smaken zich. Je proeft warme koffie, dan weer koud vanille-ijs en uiteindelijk smaakt het als een heel lekker mocca-ijsje.
Ik heb die vakantie heel wat ijskoffie’s gedronken. Toen ik van de week langs de Italiaanse IJssalon in de stad fietste kwam de herinnering ineens omhoog. Ik eet nog maar zelden ijs, teveel suiker, het is niet goed voor me. Maar nu had ik echt zin in zo’n lekkere ijskoffie. Net als in een Italiaans koffiebarretje, kocht ik eerst een bonnetje bij de kassa. (Nog zo’n ouderwetse met grote drukknoppen en een slinger aan de zijkant.) Ik bestelde een bakje vanille-ijs. ‘Lekker zo puur’ zei de ijsverkoper, ‘heb je een goede espressomachine?’ Ik vertelde hem over mijn eigen barista thuis. ‘Leuk, dat klinkt goed’ en hij schepte nog wat extra vers gemaakt ijs in het bakje.
Thuis vulde ik twee glaasjes met wat vanille-ijs, manlief zette de espresso erbij. Het eerste slokje mmm…een glimlach, ik was weer even terug in het koffiebarretje aan het Lago Maggiore…
· Permalink
Heerlijk die herinneringen. Mooi beschrijven hoe je de smaak uitlegt!
· Permalink
Leuk Maud, dank je wel X
· Permalink
Mmmmmmm…!Heerlijk….! Dit lezen doet mij het water in de mond lopen! Daar kan het Noorse ijs met koffie niet tegenop.”stor klem'”
· Permalink
Stor klem 😉
· Permalink
Zo, dat is lekker …. en fijn dat je het recept erbij schrijft.
….. alleen nu nog vanille-ijs halen, en dan ……denk ik aan jou 😉
· Permalink
Op naar de ijswinkel 😉