Wijze woorden

Drie jaar geleden overleed mijn neef. Hij was net vijftig jaar geworden en ernstig ziek.

Het was een koude winterdag. Ik ging naar hem toe, wetende dat hij niet lang meer te leven had. Ik zag mijn neef, vechtend tegen het verlies. Ongeloof dat hij afscheid moest nemen van dit leven. Tranen in zijn ogen, zijn lichaam zat hem in de weg. Ik zag de pijn, de onmacht, het verdriet en toch ook hoop, vreugde en levenskracht. Het was er allebei. Vol trots liet hij het huis zien, heel gewoon; hier moet nog wat gebeuren, dit willen we nog veranderen.

We gingen een stukje wandelen, je wilde graag even naar buiten. Het was snijdend koud, maar de zon gaf wat warmte. We hadden een fijn gesprek. Bang om dood te gaan was je niet. Je vond het moeilijk de mensen van wie je hield achter te laten, daar lag je zorg. We spraken over onze Oma, al lang geleden overleden. Ik had sterk het gevoel dat ze bij hem was. Ook jouw gedachten waren de laatste tijd bij haar geweest. Het was mooi zo open te kunnen praten; pijn, verdriet, realiteit. Je noemde de feiten, draaide er niet omheen. Ik was dankbaar voor deze mooie middag samen.

Op zijn vijftigste verjaardag, een week voor zijn overlijden, kwam Opa naar hem toe. Reizend van de ene naar de andere kant van het land. Grootvader en kleinzoon, naamgenoten, honderdenzes jaar en vijftig jaar. Opa zat naast hem, hield zijn hand vast en zei; ‘wat kan ik meer doen dan naast je zitten, je hand vasthouden en zwijgen’. Alles werd met deze woorden gezegd. Opa sprak wijze woorden.

6 reacties

  1. Kutera
    ·

    Mooi! Dank je wel Suzan.


  2. ·

    dank lieve Suzan, hoe bijzonder dat ik dit nu lees want ik was afgelopen vrijdag bij een stervende nicht. en jij plaatste dit bericht, toeval bestaat niet.

    1. Suzanschrijft
      ·

      Mooi en inderdaad toeval bestaat niet. Sterkte! X


  3. ·

    Samen kunnen zwijgen is zo waardevol. Er zijn niet altijd woorden nodig om te laten voelen wat we voelen. Wat een wijze opa, Suzan…


  4. ·

    Ik heb net het boek Geuren van de ziel gelezen. Zo mooi, zoveel kwetsbaarheid, zo een wijze Oma, zo een wijs kleinkind, zo een lekkere gerechten. Past wel bij je denk ik.
    Dank je Suzan dat je mij je blog hebt toegestuurd. Het eerst kwam ik uit bij de merel en zijn jong, daarna de heerlijke koffie van je man en nu het overlijden van je neef. Alle 3 zo een warme liefdevolle en met aandacht aanwezig geschreven ervaringen. Ik ontvang ze in mijn hart. xxx

    1. Suzanschrijft
      ·

      Lief, mooi Nelleke, dank je wel. En fijn de boekentip, ken het niet, ga het zeker lezen. X

Reacties zijn gesloten.