Let jij even op de hond?

Zomeravond in Frankrijk, alweer een paar jaar geleden. Het is al donker als we op het terras van de camping een ‘Genepy’ drinken. Onze hond Joris hebben we met zijn riem vastgelegd aan mijn stoelpoot. Als ik opsta, vraag ik mijn man; ’Let jij even op de hond?’ Joris ligt rustig wat te doezelen. Rust uit van een mooie dag wandelen in de bergen.

Net op het moment dat ik het terras weer oploop, zie ik vanuit mijn ooghoek een kat. Joris zijn neus gaat de lucht in. Hij springt op. Voordat we kunnen reageren, holt hij naar de kat en zet de achtervolging in. Ze rennen het campingterrein over; de kat, Joris en vlak daarachter… de plastic stoel.

Maar Joris heeft zijn interesse in de kat al snel verloren. ‘Hoe raak ik die stoel achter me kwijt !?!’ lijkt hij te denken. Hoe hard hij ook holt, de stoel blijft hem achtervolgen. ‘Kijk nou! Een hond, met een stoel achter zich aan!”

Uiteindelijk komt hij tot stilstand. Door een boom; Joris aan de ene kant, de stoel aan de andere kant. ‘Het leek wel een tekenfilm’ zegt een lachende campinggast.

Ik maak Joris los van de stoel. Hij kijkt, snuffelt en schud zich eens goed uit. Rustig lopen we terug. Het is een heldere avond, met een prachtige sterrenhemel. In de verte de lichtjes op de berg. Tijd voor de nacht, tijd voor zoete dromen. Niet van stoelen die je achterna zitten. Maar van wandelen in de bergen, geurende alpenbloemen, hollen over de alpenweide, het koele water van de bergbeekjes en ……zzzzzz…….