Elke avond en nacht roept de bosuil; oehoe….oehoe… Een prachtig oer-geluid. Je hoort hem roepen in de verte, vanuit het bos oehoe…oehoe. Zijn roep galmt zo mooi in de donkere nacht. Soms hoor ik hem midden in de nacht. In gedachten zie ik hem voor me, met zijn mooie ogen voorin zijn kop en zijn wijze blik. Zittend op een tak in het donkere bos. Roepend om zijn territorium af te bakenen en de vrouwtjes-uilen te lokken.
Het raakt iets diep van binnen in me. Ik hoor een moment lang alleen natuurkracht, al het andere is even op de achtergrond. Het brengt me dichter bij mezelf.
Onze hond maakte ook zo’n oer-geluid. Hij kon huilen als een wolf. Ook ’s nachts, net als de uil. Kop omhoog, keel open en huilen. Zoals je wolven wel ziet doen. Het was ook zo’n natuur-geluid en er zat zoveel oerkracht en schoonheid in. Het was niet altijd fijn, want je werd er wakker van, maar het geluid was prachtig!
Pure natuurkracht. Net als de roep van de uil in de donkere nacht. Om ‘stil’ van te worden….
· Permalink
Hoi Suzan,
Jouw verhaal doet me denken aan een uilenfamilie die bij ons zomerhuisje bivakkeerde. Het bleef fascinerend ook al beroofden de uilenjongen ons van onze slaap.
Ook deed het me denken aan mijn eigen oerkreet die ik soms slaakte als ik terugkwam van het uitgaan. Lekker – vanuit mijn tenen – de stilte verbreken. Dat zal lang niet iedereen hebben gewaardeerd 😉
Succes en veel plezier met schrijven!
Liefs, Ingrid
· Permalink
Ik hoor hem graag die oerkreet van jou ;-)!
Lfs Suzan
· Permalink
We waren in jullie huis en ik heb ook van de roep van de uil genoten. Het was buiten heel stil en toen hoorde ik ineens de uil, prachtig. Ik lag in bed te luisteren hoe vaak hij riep………. en ik werd er blij van, ik dacht buiten zit “m,n vriendje op een tak” !!!!!!
· Permalink
🙂 Leuk en fijn dat je er ook zo van geniet! X