Gevoel gevolgd

‘Oef… Suzan, dat is pittig’ en ‘Pfff……zou je dat wel doen?’. Dat is wat ik hoor, als ik nog wat haperend vertel dat er binnenkort een Airedale strandwandeling is en ik er misschien heen wil. Het is begin oktober. Mijn gevoel zegt ‘gaan’. Maar het is wel een grote confrontatie, al die honden bij elkaar. Joris, onze eigen Airedale, hebben we nog maar drie weken geleden moeten laten inslapen. Het verdriet is nog zo vers, het gemis nog zo groot.

Ik besluit toch te gaan, luister naar mijn eerste impuls. Joris zou het leuk vinden, hij genoot altijd van de wandelingen. Man kan helaas niet mee, dus ik vraag een vriendin. Zij heeft vroeger ook een Airedale gehad, begrijpt het gemis en wil me tot steun zijn.

Gewapend met zakdoeken rijden we naar het strand. De zon schijnt en al op de parkeerplaats zien we de eerste honden. Automatisch loop ik naar een Airedale, zeg gedag en geef een aai. Het kriebelen bij de oortjes, een zachte aai over het lijfje….zo herkenbaar. Ik haal even diep adem.

We verzamelen op het terras van een strandtent. Ik loop opnieuw als vanzelf naar de honden. Ik knuffel, aai en speel met een paar lieve honden. Ik ben vertederd en blij. Ik voel de ietwat vettige vacht en ruik aan mijn handen, mmm… zo vertrouwd de geur. De baasjes zijn vol begrip als ik vertel dat ik nog maar zo kort geleden mijn hond heb moeten laten inslapen. Herkenning, begrip, aan één woord genoeg, dat is wat ik voel en hoor. Dat is fijn en troostrijk. ‘Mag ik nog een knuffel stelen?’ vraag ik, ‘Ja hoor zoveel je wilt’. Wat doet me dit goed!

Op het strand hollen en rollen de honden met en over en door elkaar heen. Wat hebben ze een plezier. Het is een feest van herkenning! Er zijn veel vliegeraars op het strand. Als Joris erbij was geweest, had hij geen vlieger ongemoeid gelaten. Als hij een vlieger in de lucht zag, werd hij op zijn zachts gezegd nogal fanatiek; ‘dat ding’ moest de lucht uit. Hij holde er heen, sprong in de lucht en blafte net zolang tot de vlieger de grond raakte. Hij bekeek de vlieger even en draaide zich vervolgens tevreden om. ‘Zo, die klus heb ik mooi geklaard’ leek hij te denken.

Het werd een wandeling met herkenning en herinneringen. Bij terugkomst op het terras kletsen we nog wat en knuffel ik nog met een paar honden. Met een beetje weemoed, rijden we terug naar huis. We hebben genoten van al die Airedale’s. Ik ben blij dat ik ben gegaan en mijn gevoel heb gevolgd!