merelverdriet

M’n lieve merelvrouwtje, die elke morgen op de tuintafel op me zat te wachten, is er niet meer. Ik had haar al paar dagen niet gezien. Wel haar mannetje… zonder staart. Hij zat maar stilletjes in z’n eentje op het grasveldje in de tuin. Hij kan nog een beetje vliegen. Als ik met Mollie ging wandelen zat hij in de berm achter onze tuin en als ik terugkwam zat hij er nog steeds. Hmmmnn…  Ik dacht ‘doe nou voorzichtig, je bent zo kwetsbaar nu, zo’n makkelijke prooi voor katten’.

Vanmorgen zat mannetje weer in de berm, stilletjes. Toen zag ik tegen de stoeprand een vrouwtjesmerel liggen. Mijn merelvriendin. Oogjes open, haar lijfje stijf. Ik heb haar over haar mooie borstje kunnen aaien, dat wilde ik altijd zo graag. Maar natuurlijk niet zo.

Heb haar opgepakt en ben naar het merelmannetje gelopen. Hij liet me tot een meter afstand bij hem komen. Ik liet hem z’n merelvrouwtje zien en zei dat ik een mooi plekje ga zoeken voor haar in onze tuin.

Gisteren hoorde ik op de radio een item over rouw bij dieren. Bij olifanten is wetenschappelijk vastgesteld dat ze rouwen. Bij andere diersoorten is dat niet aangetoond maar is het zeer aannemelijk dat ze rouwen, werd gezegd.

Ik hoop dat het mannetje het redt. Hij zit maar stil, hipt af en toe wat en zit dan weer stil…