‘Je ziet ze niet meer zo veel hè…’

 

 

Ik ben met Mollie aan het wandelen. Een oudere meneer, gearmd met z’n vrouw loopt ons tegemoet. ‘ Oh mevrouw, mijn hart gaat open als ik een Airedale zie’. Vertederd kijkt hij naar Mollie. ‘Ik ben met twee Airedale’s opgegroeid…wat een mooie honden’ zegt hij licht geëmotioneerd.

Wandelen met een Airedale Terriër betekent veel aanspraak en vertederende blikken. Mensen komen soms met tranen in hun ogen naar je toe, omdat ze een Airedale hebben gehad of gekend.

‘Wat een mooie, leuke hond, wat is ze blij en enthousiast, wat loopt ze mooi’ Maar de meest gehoorde opmerking is; ‘Je ziet ze niet meer zo veel hè…’ Daarna komt meestal; ‘Mijn oma of mijn tante of de buurman had er vroeger een’.

Gisteren nog, in het bos speelt Mollie met een puppy. De eigenaar en ik kijken naar het mooie spel tussen de honden, waarop hij mijmerend zegt; ‘een Airedale was de eerste hond in mijn leven, toen ik werd geboren hadden m’n ouders er een’.

Wat is het toch met Airedale’s? Hoe komt het dat je zo vaak wordt aangesproken? Airedale’s zijn vrolijk, enthousiast, alert, nieuwsgierig en dol op plezier maken. Alles wat beweegt vinden ze leuk. Of je nu met boodschappen thuis komt of er wordt een postpakketje gebracht, in no-time zitten ze met hun snuit in je tas of helpen ze het pakketje openmaken. Of is het hun uiterlijk; de bruin-met-zwarte krullen, hun ‘dansende loop’, hun mooie donkerbruine ogen of de ondeugende blik?

In Frankrijk worden we vaak aangesproken met de vraag; ‘C’est un Fox votre chien? De Fox terriër is hier populair vanwege Kuifje met z’n hondje Milou, een Fox. Nee, zeggen we dan, het is een Airedale. ‘Ah oui’ ze begrijpen het. Waarop wij, wijzend naar Mollie, zeggen; ‘C’est la Grand-mère de Milou’. Opnieuw ‘ah oui… la Grand-mère’ Er wordt bevestigend geknikt en gelachen. Dat vinden ze mooi en Mollie krijgt nog een paar vertederende blikken en een aai.

Jaren geleden zaten we na een wandeling in de bergen op een terrasje met onze vorige hond Joris. Een Engelsman op z’n racefiets kwam naar ons toe. Of hij Joris even mocht aaien, hij had ook een Airedale, was pas een paar dagen van huis maar miste z’n hond nu al.

Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik trek m’n jas en laarzen aan…Mollie staat al naast me, we gaan het bos in. We komen vanzelf wel weer een Airedale-verhaal tegen.